Dromen zijn er om toch wat in te geloven en bloggen start met een sterk verhaal. Schrijven is voor mij altijd een beetje spreken geweest en creatief zijn is nooit ver weg.
Iets meer dan een jaar geleden kocht ik mezelf een naaimachine, nooit gedacht dat ik dat zou gedaan hebben, maar toch was het zo. Geen benul van hoe dat 'ding' werkte ging ik er toch mee aan de slag. De handleiding leek aanvankelijk wel een hele lijdensweg, maar opgeven deed ik niet. Met het boek 'Stof voor durf-het-zelvers' van Lies Botterman en Griet De Smedt kreeg ik het nodige vertrouwen om aan een projectje te beginnen...en wat doe je met een dochter die gek is op kleedjes...een eerste kleedje in elkaar prutsen. De glimlach en de fonkeltjes in haar ogen toen ze pronkte met het eerste zelfgemaakte kleedje deden mij ook stralen. Ik wist op dat moment dat ik mijn nieuwe passie gevonden had.
Op zolder bij mijn grootvader vond ik bijzonder veel stoffen die er al jaaaaaaren leken te wachtten totdat iemand er iets mee deed. Mijn grootmoeder was een echte stoffenverzamelaarster en daar ben ik ze nu bijzonder dankbaar voor. Ze is al jaren niet meer onder ons, maar toch weet ik dat ze trots zou zijn dat een van haar kleinkinderen haar naaipassie geërfd heeft. In elk naaiwerkje tracht ik een beetje stof van haar persoonlijke collectie te verwerken, want een warm hart wil ik haar heel graag blijven toedragen.
Nu, iets meer dan een jaar en vele creaties later, heb ik 'liesanne' in de grote blogwereld gegooid...een creatief verhaal met een happy-end. Want je weet...niets is onmogelijk als je er zelf maar in gelooft.
